Naukowe badania osteopatyczne
Podstawowym wymogiem metody naukowej jest, aby osiągnięte dzięki niej wyniki były dla każdego zrozumiałe, a tym samym możliwe do sprawdzenia. W świecie nauki każde twierdzenie musi być potwierdzone doświadczalnie. Dlatego istnieje wyraźny podział na hipotezy, wiedzę empiryczną i w końcu teorie. Hipoteza to nieudowodnione założenie, oparte np. na praktycznym doświadczeniu. Stanowi ona motywację do podjęcia badań naukowych np. w formie badań klinicznych. Celem teorii naukowej jest przedstawienie wyników za pomocą dowodów i obliczeń. To rodzaj modelu rzeczywistości, z którego można wyprowadzić prognozy.
W oparciu o te prognozy mierzy się wartość teorii w życiu codziennym. Z zasady teoria obowiązuje tylko w obrębie określonych granic. W świecie nauki jest rzeczą normalną, że niezgodność teorii z rzeczywistością staje się przyczyną podjęcia kolejnych badań, głębszego poszukiwania związków i rozwinięcia z tego nowej teorii. Nauka to proces historyczny, ściśle związany z rozwojem całego społeczeństwa.
Podejście naukowe a osteopatia
Krytyczne podejście naukowe zmusza terapeutę do podejmowania głębszej refleksji także w praktyce osteopatycznej, np. może zrelatywizować niekiedy absolutną subiektywność badania palpacyjnego. Nieodzownymi cechami są tu dojrzałość i zdolność do samooceny, które pozwalają uniknąć ślepego podążania za każdą koncepcją czy też „cudownym” efektem.
Rozwijająca się osteopatia potrafi w sposób naukowy uzasadnić całościowe podejście do człowieka, łączące sferę psychiczną z somatyczną i powinna z założenia uwzględniać to podejście w swoich strategiach badawczych.